Galiba çağımızın yeni hastalığı umut...
Hakan Günday demişti, "Umut hayata katlanmamızı sağlayan keyif verici bir madde ve ben kullanmıyorum."
Yaaaağğğ ama neden öyle diyorsunnnn kiiiiğğğ denmesin.
Hayli gerçekçi.
"Stuck in Love"da iki tip aşıktan söz edilmişti: umutsuz aşıklar ve gerçekçiler.
Sanırım içimizdeki umutsuz aşık hiç ölmediği için acı çekiyoruz.
Peki acı çekmeye gerek var mı?
Bırakın ölsün.
Zaten ölür o, yaşamaz...
Bırakmayı bilmek zekâ işi.
2+2=4 gibi, evet var. Ve o acının da sona ermesi lazım.
Sanırım yaş almak öyle bir şey. Hani tutturuyoruz ya, "büyüdük ya" diye.
Aslında büyümemiş olmayı anlamak dediğin şeyin adı hayat...
Tam büyüdük derken ölüyoruz mesela, bi' de bu var.
Çalsın sazlar demek, benim işim.
Kendimi ancak böyle kurtarabileceğimi fark etmemle yaşamaya karar vermem arasında doğru orantı var diyebilirim.
Bence en sevdiğiniz şeye, tutkularınıza sığınırsanız o iş olur.
Kimseyi umutsuzluğa sürüklemek gibi bir şansımız olmamalı.
Ha olmadı mı? Siktirin gidin, sizi tutan yok... Saygı duyarım.
Zeka devreden çıkarsa, maazallah geri zekâlı gibi gezmek mümkün.
Aptal gibi yaşamayı eminim hepimiz isterdi...
Biraz cesaret.
Ölmeyi seçerseniz itirazım var, seri şekilde çıkıp gidin. Okumayın.
Ölüm konusunda yapabileceğimiz bir şey olduğuna ve Hayat konusunda yapabileceğimiz bir şey olmadığına göre, "Sen aklımı koru Yareppim" makamından birkaç video seçtim.
İyi eğlenceler.
1. Prensesler 4'üncü dakikaya kadar alabilir, 4'ten sonra kusura bakmazsanız klip bana yapılmış (sağol)
2. Sizi istemeyen sevgilinizle birlikte olmayınız. (Atasözü)
3. Umut fakirin ekmeğidir ama Günday? (Layne Staley hakkın rahmetine... Aaaaaayyyy)
4. Bihter hala'yla kanka olaydı ölmezdi. Veya daha erken ölürdü.
Bu durumda sanırım Behlül'le kötü müzik dinleyeceğime evin küçük oğlanını alır eve çıkarım.
Snobluk etmeyin. Halit Ziya Uşaklıgil.
Hepimiz de Bihteriz de, çaktırmayın... :)
