Benim çirkin oğlan...

Skin'e yanlış yapılmaz

Geçmişe saplanıp kalmayı değil de, eskiyi yadetmeyi ve iyi anıların üzerinden geçmeyi seviyorum. O yüzden zaman zaman evin dip köşelerindeki kutular karşıma çıktığında, onları sağlı sollu didikliyorum, üzerlerinden kalkan toza hapşırarak "vay anasını!" yapıyorum. İnsanın ara sıra ruhunu çalkalaması lazım. Ayran gibi. Ara sıra çalkalamak iyi geliyor. Ki tadı iyice yerine otursun. Ki geçmiş'te olan biteni anımsayınca şimdi'nin her şeyi yerli yerine iyice otursun.

Albüm kapağı fazla güzel mi ne?

Her tür dönemeci virajı bir şarkıyla kodlamanın da hastasıyım. Skunk Anansie tam da böyle krizlerin bir numaralı açacağıdır. Yalnızca "Hedonism" esnasında "cast bikaz yuu fiiiiiiiiiiiiiiiil guuuuuuuuuuuuuuddd yeeeeiiiiyeeeeee!!!" diye eski sevgiliye ayar vermek değil bahsettiğim. Skunk Anansie'nin karizma silsilesi solisti Skin'den ileri gelen bir durum var ortada. Skin çünkü, vahşi ve atletik. Yani her an ağzımızı burnumuzu kıracakmış gibi bir kişi. Hem haşin, hem de duyarlı. Kafasını kızdırmamak gerekiyor gibi. Kendisi büyük soloları nehirler gibi akarak rahatça atabiliyor ve dünyayla olan bağlantınızın fişini anında çekebiliyor.

Skin'i bundan beş yıl önce solo albümü vesilesiyle geldiği Rock'n Coke sahnesinde canlı da izleyen şanslı dinleyicilerinden biriyim. Korn gelecek diye en önü kapmıştım, bekliyorum, bir de baktım Skin üzerime üzerime geliyor. "Faithfulness"ı hatırlarsınız, işte tam da o dönemler. "Ben bu kadına bir yanlış yapmamışımdır inşallah" diye dua ede ede, ama bir yandan da "Allahım ne mübarek bir yaradılış!" diye hayranlıkla, gözbebeklerim ve burundeliklerim aynı açıda büyüyerek izlemiştim kendisini.

Az daha al geriye. 1999. Lise son, üniversite sınavına hazırlanırken beklenmedik durumlar oluştu. Gözyaşlarını silip yeniden toparlanma zamanı ne dinlerdik? Post Orgasmic Chill'i elbette. "Lately" ne acayip klipti, amanındı derken albümdeki ana arterin  "Charlie Big Potato" olduğunu anlamıştık. Bir süre bu şarkıya volüm vererek gaza geldik. "Senin ananı avradını..." Aloooooonnneeeee!!! "Ağzına sıçıyım ühüühühüü..." A-loooonneeeeeEEE!!! "Unutucam seni hayvoooan herif..." ALOOOOONNEEEEE!!! şeklinde girişleri gelişmelere, gelişmeleri sonuçlara bağladık.

Ama yıllar sonra ezan sesiyle başlayan güzelim şarkı "Charlie Big Potato", Corridor'da sezonu kapatırken çaldığım son şarkı oldu.

Grubun dağılmasıydı, Skin'in solo albümüydü derken, Skunk Anansie yeniden birleşip bu yıl Wonderlustre adında bir canavar yarattı. Çıkış şarkısı "My Ugly Boy" gerçekten enfes. Son derece evirip çevirdim. Bu sezon Corridor'a gelirseniz "It Doesn't Matter"ı hemen her saat başı çalmayı planlıyorum (tabii Osman da beni planlıyorsa.) Şimdi çok sıkı üçlü geliyor, hazırlanın, kulaklık kapanın elinde kalıyor.

Wonderlustre! Şu andan itibaren benim için bir mutluluk nidası.

My Ugly Boy


It Doesn't Matter


God Loves Only You


Beni duruma uyandıran Çiler Geçici'ye bir bir dipnot: eeeeyyvollleeee!